Gekozen is om een sterke relatie tussen omgeving en gebouw te leggen. Daartoe is het entreepad doorgetrokken in en zelfs voorbij het gebouw. Het gebouw is daarmee een onderdeel geworden van een ensemble. Het (levens)pad met aan het eindpunt een wenssteen. Het bochtige pad benadrukt de Japanse balancerende levenskunst, waarin zaken van alle kanten bekeken dienen te worden en waarbij zich steeds nieuwe perspectieven voordoen op de levensweg. Het interieurontwerp is afgestemd op het pad dat wordt afgelegd en het gebouw doorkruist. Het gebouw dient zo als een shelter, een rustplek, waar men begeleiding kan ontvangen. Aan de wenssteen, aan het einde van het pad, kan men zijn meest intieme gedachten en angsten kwijt.

​

​

​